Ana Pereira: «L'humor ye gasolina, si faes rise a dalguién, alcuérdase siempre»

-¿Cómo definiría esta novela?

-Esta ye una historia asemeyada a aquella película de 'Carne de gallina' pero treslladada a 2023 y metiendo pel mediu figures mitolóxiques, munches nueves como'l pisapraos, que ta últimamente mui de moda. Tien muncho de crítica social y de cachondéu, porque ofiende too tanto que meyor te ríes. Y la mitoloxía que meto ye tamién mui políticamente incorrecta.

-Too ello nun escenariu como'l de la Cuenca, de onde ye usté y onde vive. ¿Un hábitat afayadizu pa esta clase d'histories?

-Home, si dexes volar la imaxinación puedes sacales de cualquier llau, pero equí ta claro qu'hai materia. Si quies mecer coses fantástiques con otres reales, esto ye la cuenta a poco que lo mires.

-Y l'humor col que ta fecha, parez tamién mui d'ehí, ¿nun ye verdá?

-L'humor ye gasolina, cuando faes rir a dalguién va alcordase siempre. La verdá ye qu'hai coses de 'Bederre' que traducíes al castellán o n'otru contestu nun tendríen sentíu o formes d'espresión tan propies de la cultura asturiana como los cagamentos. Nesti llibru nun busco facer apoloxía de lo guapo y lo maravielloso que ye too, ye'l día a día de la sociedá na que vivimos, anque después haya personaxes col so puntu estrañu, pero la fala, l'humor y tolo demás ye'l güei y la cai. Lo que yo conozo.

-¿Echa en falta esos ingredientes na lliteratura asturiana en xeneral?

-Si me pregunta qué me paez, véola anclada nel pasáu y a dolor. Hailos que tamién traten coses actuales, anque hai que garralos con pinces y a cuentagotes. A mí gústame lleer dalgo que me divierta y me preste, porque pa lleer coses aburríes, non fíu, cuéntame dalgo que me faga rir y dir pa otru llau.

-¿Eso foi lo que la tornó a publicar hasta agora?

-Sí, ye que la xente tómalo too con muncha seriedá. Yo conocí a dellos que se xuntaben n'Uviéu na tertulia L'Aruelu, vi que-yos gustaba lo mesmo qu'a mín, la fantasía, el terror, los manga y dixe: 'Estos tán tan llocos como yo. ¡P'allá!'. Nesta vida pa facer les coses necesites que dalguién te pegue un emburrrión de vez en cuando, y básicamente foi eso, alcontreme con esa xente y de ehi salió too. Llevaba tiempu escribiendo y poniendo coses n'internet, pero eso ye como glayar nel vacíu.

-¿Tien dalguna desplicación d'esti enclín polo fantástico nel que coinciden bona parte de los autores nuevos?

-Nun sé, yo el viciu por estes coses siempre lu tuve, dende guaja siempre andaba buscando anime, manga, fantasíes, too eso que nun parez mui habitual pero que después cuando vas a eventos como 'Asturcon' o asemeyaos atopes a tropecientos coles mesmes inclinaciones. Lo que pienso d'esti movimientu ye que somos la xente que nos 80 y 90 yéramos guajes colos mesmos gustos y qu' agora tenemos perres y tiempu pa poder facer estes coses. ¿Por qué presta? Sales del mundu aburriu que nos arrodia y eso ye lo que necesita la xente, despexar.

-¿A la fin ye lo que la motiva a usté a escribir?

-Fáigolo porque me presta y si encima-y presta a dalguién más y t'apoya, como Dios. Con 'Bederre' sé que va haber dalgún que me diga, como ya lo ficieron: 'Ana, ¿entós, tú cómo te metes neses coses?' Pues, porque me presta, ríome y puntu.