Pensamientu musical

De neña, la cineasta paraguaya Paz Encina deprendió primero les notes musicales que les lletres del alfabetu y esto xenero nella una estructura de pensamientu musical dende la que constrúi les sos películes. Contó-ylo va unos díes nuna entrevista a la poeta arxentina Silvina ... López Medin. «Creo qu'esa estructura de pensamientu de la que falo -diz Encina- pue lleese como una disociación ente imaxe y soníu porque, de dalguna manera, davezu lleemos el mundu asina». La responsable de la prodixosa 'Hamaca paraguaya' (2006) -la película qu'inventó'l cine paraguayu contemporaneu- asegura qu'al ser alfabetizada primero coles notes musicales naturalizó la manera de lleer y entender la realidá del mundu en tiempos: «El soníu ye tiempu. La música ye tiempu. Ún pon compases pa entamar a escribir música: marca un tiempu, y les notes musicales tienen tiempos distintos que, al mezclar eses notes, conviven». Lo mesmo-y pasa cuando piensa los soníos y les imáxenes d'una película: «A mi lo que m'interesa ye poder tresmitir esa multiplicidá de tiempos que conviven nun ser humanu yá que pienso que somos, al tiempu, memoria y presente». En 'Hamaca paraguaya' les voces -siempre n'off y en guaraní- van per un llau y les imáxenes per otru. Hai una rotura -una convivencia de tiempos diferentes- ente la imaxe y el soníu. A Silvina interésa-y cómo ye'l so procesu d'escribir guiones pa llegar a eses soluciones formales. «Escribo guiones, pero acaben siendo como mapes de ruta, nun quedo atada a ellos. Entamo siempre pola puesta de soníu y depués enfréntome a la puesta n'imaxe», cuénta-y Encina, a la que tamién-y interesa muncho'l silenciu nes sos películes, pero non un silenciu absolutu, natural, sinón un silenciu políticu: «El silenciu como aquello que nun se diz».