Patria

Danse n'Europa dos concepciones de lo que ye 'el pueblu', la francesa y l'alemana. La xente de Baden-Baden, na mesma raya de la frontera ente los dos estaos, podría falar de dambes. En tiempos de Napoleón amestó les sos fuerces a les d'él y xuntóse a la Confederación del Rin, de la que'l propiu emperador fizo d'esta tierra un estáu independiente. Tiempu depués formó parte de la Confederación Xermánica y con ello de lo qu'anguañu conocemos como Alemania. Tres de la Segunda Guerra Mundial parte del estáu tuvo ocupáu poles tropes americanes y parte poles franceses. Nun dexa de ser, pues, una tierra a caballu ente dos mundos; lo que-yos vien d'antiguu a esta tierra na que vivió la tribu de los alamanes nel tiempu nel qu'aquello yera la frontera del Imperiu Romanu y que Clodovedo I, rei de los francos, acabó convirtiendo en parte del so reinu.

El conceptu francés de pueblu fala de ciudanos cola firme voluntá de vivir xuntos, d'alcuerdu col 'jus soli'. El conceptu alemán fala de pueblu como grupu étnicu, fondamente enraigonáu na tierra, según el 'jus sanguinis'. La Europa a la qu'anguañu nomamos Europa ñaz, pues, más averada a la concepción francesa qu'a l'alemana. Pero ensin esacaecer en nengún momentu lo que del sentimientu alemán llevamos tolos eurpeos dientro y que pasu ente pasu lu vamos dexando sentir nes playes del Estrechu –que nos xune a África per Andalucía y Sicilia–, nes fronteres agora difuses colos países del Este y nes terminales de los nuestros aeropuertos –cuando más cuando Turquía vindica la so filiación europea y recuerda que'l propiu conceptu d'Europa nació naquella tierra–. L'espíritu de Napoleón y de la Illustración Francesa dilúyese y surde de tiempu en tiempu metanes d'esta recostrucción actual d'Europa.

Europa podría ser un pueblu, d'igual manera que lo vien siendo dende 1789 el pueblu francés. Enxamás una nación, pero sí una patria, un llugar al que nos xune la firme voluntá de vivir xuntos, un contratu constitucional que nos convierte en ciudadanos por propia voluntá, enxamás un llugar al que nos vincule'l simple derechu de nacer nél, la razón del sangre de los nuestros padres. La patria como llugar que s'escueye como propiu por propia voluntá. La nación viennos impuesta.

Asina s'entiende la lletra de 'La Marsellesa' cuando cantamos «Allons! Enfants de la patrie», d'igual manera que lo facemos cuando dicimos «Asturies, patria querida». Pue qu'esista dalgún asturianu que cuide que yelo cenciellamente pol fechu de nacer n'Asturies, pero asturianu ye un sentimientu, polo tanto un pueblu, polo tanto una patria. Afrancesaos que siempre fueron los asturianos, a la manera de Xovellanos.

• Temas
• Alitar Asturies