Contra-monumentu

El cineasta vuelve a tener el cuadernu de trabayu cargáu d'entrugues difíciles de contestar. Les mesmes duldes que, sabe, tán na cabeza de munchos otros cineastes, los que más-y interesen como espectador: ¿Cuál ye'l presente de la memoria nel cine?, por exemplu. ... Jonathan Perel ye l'autor d'una de les películes más importantes -no estético y no político- de la temporada: 'Responsabilidad empresarial', una colección de planos fixos de les entraes a les empreses que colaboraron cola última dictadura militar n'Arxentina. Esa película naz del mesmu espaciu de dulda: «¿Ye quien [el cine] a construyir un terrén onde les entrugues se multipliquen, onde se ponga en dulda la estabilidá del sentíu, onde l'espectador ocupe un sitiu central na construcción de la obra?» Perel cree que'l cine de memoria positiva, testimonial, esi que tovía confía na so capacidá de cuntar una hestoria cerrada y d'asumir la responsabilidá de recordar -como si la película pudiere facer memoria pol espectador- ye un fracasu: «La conxestión del testimoniu pue tener como consecuencia la perda de la memoria». Perel piensa que les películes tienen de xenerar un puntu de vista -al traviés d'él el cineasta inscríbese na película- y, al tiempu, frañir la lóxica didáctica del monumentu, esa rixidez que conderga al espectador a la pasividá. Tienen de devolve-y la capacidá (y la responsabilidá) de recordar. El cine como contra-monumentu, diz Perel. Películes fráxiles que dulden de la so propia capacidá y, poro, namás quieren compartir col espectador un percorríu -ente los munchos posibles- per un espaciu -el de la memoria colectiva- en construcción permanente, de llendes rales. Nunca un mapa, colo qu'esti tien de dictáu omnisciente, distante, inmóvil y cerráu.