Adelantru de 'La fuercia o les cuatro epifaníes de Martín Feito'

Nel día del suañu, Gustav von Aschenbach había afalagar, entetrener y agasayar a un importante home del réxime, venceyáu pol sangre y otres coses a la Familia Imperial, pa que mercare una partida abondosa de los cetmes de nueva xeneración -si esti altu cargu del Ministeriu de Defensa alcordába-y al so pá val más nun lo dicir, anque l'escenariu nel que se desendolcaba la narración (Gustav alcontrábase nel salón de la casa familiar, esbillando los fusiles d'asaltu que diben emplegar na prueba) falare d'ello con daqué claridá-. El problema taba [equí percibía'l recién espertáu Martín Feito'l centru del güevu, anque seique nun fore asina n'absoluto] en qu'esti misteriosu cliente yera, según les informaciones que-y aportaran a Gustav, un pésimu tirador y un home de mal calter.

Pola mor de tou ello, Gustav llevaba dos selmanes a la gueta d'una manera de qu'esti home importante nun fallare'l tiru na prueba y refugare en consecuencia los fusiles que la xente trabayador y honrao de la Fábrica producía con tantu procuru, y como nun daba con ella, l'aflaquecíu Gustav von Aschenbach llevaba esi mesmu tiempu cásique ensin dormir ya inxiriendo una cantidá preocupante d'unes pastielles qu'en suañu nun s'estremaben mui bien, Martín Feito había alcordase a sigo mesmu qu'en suañu carecía d'una sensibilidá escomanada y tamién, por qué non, d'una incapacidá paralizante pa la toma de decisiones, y toles soluciones que-y aportaben al maxín a Gustav yeren cuando pintoresques, cuando irrealizables, como por exemplu correxir la posición de la diana pa enderechar el tiru del comprador misteriosu (precisaría una velocidá supersónica y un xilecu antibales); pegar un tiru exactamente nel mesmu intre pero dende atrás de la diana (correríase'l riesgu de matar al cliente, y de morrer (menos probable)); instalar na diana una microbomba que tuviere'l radiu d'acción d'un furacu de bala (nun taba desarrollada tecnoloxía tala), etc.

Lo que sí vivió de xuru foi la sensación d'inminencia fatal, la medrana pola aproximación d'un tren que torga paradóxicamente les posibilidaes d'evitalu, y vióse a sigo mesmu nel traxe de carne del neurasténicu oficial especializáu en «factor humanu» Gustav von Aschenbach, acompañando al cliente rellacionáu cola Familia Imperial al traviés de les estancies de la Fábrica d'Armes, que taba en cualesquier casu decorada como la casa de los sos padres queríos [nótese que se refier a los señores Von Aschenbach, non a los Feito], el comprador tenía los rasgos espavoriaos de los últimos Austries y un bigote mariellu y midía metru cincuenta y cinco, y mentes Gustav desplicaba les funciones de les árees de la fábrica que diben cruciando, l'home relevante asonsañaba daqué naturalidá tocante a los mecanismos que rixen les armes de fueu, lo cual pa Gustav constituyía la prueba definitiva de qu'aquel petimetre hemofílicu yera un pésimu tirador.

A la fin aportanon a la sala de tiru, la semeyanza onírica cola casa de los sos pas yera yá definitivamente ominosa («definitivamente ominosa», Martín Feito ríase na cama) y la escena tenía un aquel pantasmal, pues Gustav von Aschenbach, que nin siquier yera aficionáu a les armes, taba deprendiendo al cliente cómo remanar el cetme, y el cliente taba pensando esclusivamente nel puticlub 'Los mios secretos' y nes churrascaes que-y aguardaben, célebres ente los funcionarios del Ministeriu de Defensa, y mentanto los antepasaos prusianos, xermano-prusianos, austro-húngaros, bálticos, etc., de Gustav arrodiábenlos, toos ellos ectoplasmes tresparentes con apellíos guturales y repletos de consonantes, formando silentes una especie de corredor a lo llargu del cual tenía que se desplazar el tiru definitoriu del cliente puteru y descendiente de Carlos V, y Gustav von Aschenbach nun atalantaba cómo tou esi mecigayu camudara nuna responsabilidá xenealóxica de so, cuando'l comprador taba yá a piques de disparar Gustav nun pescudara tovía manera dala d'enveredar la situación, y pa poner el ramu entró-y la tos, una tos que seique fore milagrosamente la respuesta qu'esperaba, porque tusió xusto a l'empar del disparu, que salió dica'l techu, masque cola calda de tos los antepasaos pantasmales de Gustav von Aschenbach diliénonse daqué enritaos y diciéndose ente sí: ¿ves? ¡díxitelo! y Gustav von Aschenbach notó una materia pegañoso y sombrío como'l pez que-y xubía pel gargüelu y lu afogaba, momentu nel qu'acordó Martín Feito, como veníemos diciendo, y tres inspirar trés vueltes entamó a remembrar el suañu, ensin ser quien a ver qué yera lo que significaba, y ensin que tuviere más efectu nél que xenera-y una gana incomprensible de viaxar al estranxeru.